20

Και να ξαφνικά περάσανε 20 χρόνια από την μέρα που χάσαμε τον Χρήστο. Πρόσφατα τον θυμήθηκα γιατί θυμήθηκα και το τραγούδι που του παίζαμε την τελευταια χρονιά που μοιραστήκαμε μαζί. Τον Χρήστο ακολουθησε ξαφνικά η Μενίτσα στο τελος περιπου του 2020 και για μένα προσωπικά οι απώλειες γίνανε μεγαλύτερες γιατί στο τέλος του 20 έχασα και τον πατέρα μου.

Εχω χάσει αρκετους ανθρώπους και πριν τον Χρήστο και μετά, αλλά κανένας δεν μου έχει λείψει τόσο όσο ενας άνθρωπος που μοιραστηκαμε τον ελεύθερό μας χρόνο για 5 χρόνια.

Σημερα βρηκα μια φωτογραφία από την Παράλλαξη όπου η Μένη είχε γράψει κάποια άρθρα. Μου φαίνεται η πιο ταιριαστή για τα 20 χρόνια χωρίς τον Χρήστο τώρα που και η Μένη έφυγε.

Radio Globale

Από τον Απρίλιο περίπου έχω μπλεχτεί με ακόμα ένα Project εδώ στο Oldenburg. Είναι το δεύτερο μετά από έναν σύλλογο στην γειτονιά μου όπου προσπαθούμε να βρούμε οικονομικές ενισχύσεις για έργα που θέλουμε εμείς να υλοποιήσουμε ή που άλλοι θέλουν να υλοποιήσουν στο δημοτικό μας διαμέρισμα. Ο βασικός λόγος που μπλέχτηκα και με τα δυο είναι γιατί είναι αν όχι ο μοναδικός ίσως ο πιο γρήγορος τρόπος να ενσωματωθώ στην γερμανική κοινωνία της περιοχής που κατοικώ. Δυστυχώς οι βορειο-γερμανοί κοινωνικοποιούνται μόνο μεσα από συλλόγους όπου συναντιούνται συγκεκριμένες μέρες και ώρες προκειμένου να κάνουν οτιδήποτε, από σπορ μέχρι να κατακτήσουν σώσουν τον κόσμο.

Το Radio Gloabale λοιπόν είναι ένα Project, χρηματοδοτούμενο από το γερμανικό δημόσιο, του τοπικού δημοτικού ραδιοτηλεοπτικού σταθμού oeins, κάτι σαν το FM/TV100 ας πουμε. Ο σταθμός δεν έχει δικαίωμα να προβάλλει διαφημίσεις οπότε συντηρείται με ένα minimum εργαζομένων, με πάρα πολλούς που κάνουν πρακτική και ακόμα περισσότερους που δουλεύουν εθελοντικά σε διάφορα χρηματοδοτούμενα από το κράτος ή την ΕΕ Project. Καλή ώρα εγω στο Radio Globale.

Αναπαράγοντας στερεότυπα

Η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με την παιδεία στην Ελλάδα, εκτός με ότι έχει να κάνει με το μεταπτυχιακό μου. Πρόσφατα όμως έπεσε σε δυο σποτάκια του Υπουργείου παιδείας όπου  στο ένα είχε ένα πιτσιρικά να κάνει τον τεχνίτη και να απορεί γιατί όλοι του λένε να γίνει δικηγόρος ενώ στο άλλο ένα κοριτσάκι που του άρεσε να σχεδιάζει ρούχα να ράβει και να τα στενεύει και να απορεί γιατί όλοι της λένε να γίνει γιατρός.

Ψάχνοντας λίγο παραπάνω βρήκα και μια ανακοίνωση του Υπουργείου όπου εξηγούσε και το λόγο ύπαρξης των δυο σποτ

Τα δυο διαφημιστικά σποτάκια συνοδεύονται από το ακόλουθο μήνυμα:

«…κάθε παιδί έχει ταλέντα και έχει δικαίωμα να τα αξιοποιεί για να είναι ευτυχισμένο στη ζωή του γιατί επιτυχία είναι να δουλεύεις πάνω σε αυτό που σου αρέσει σε αυτό που είσαι καλός. Το Υπουργείο Παιδείας έχει δρομολογήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο μπορείς να βρεις το δικό σου μονοπάτι και να βγεις στην αγορά εργασίας με δεξιότητες που θα σε κάνουν να πετύχεις σε αυτό που πραγματικά σου ταιριάζει σε αυτό που έχει προοπτική».

λίγο παρακάτω λέει

Παράλληλα γίνεται μια προσπάθεια να αντιστραφεί το κοινωνικό στερεότυπο, που επικρατεί στις περισσότερες οικογένειες, οι οποίες επιθυμούν να δουν τα παιδιά τους γιατρούς και δικηγόρους, δυο επαγγέλματα με κοινωνική καταξίωση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι δυο πρωταγωνιστές αναρωτιούνται γιατί να γίνουν δικηγόρος ή γιατρός

Αλλά ας δούμε τα σποτάκια ένα-ένα πρώτα να δούμε τον μικρό Μπομπ τον Μάστορα που όλο μαστορεύει

Το παλικάρι είναι τεχνίτης όλα τα διορθώνει και το γουστάρει. Οι γονείς του όμως δεν θέλουν λέει να γίνει τεχνίτης, θέλουν να γίνει δικηγόρος. Παρ όλα αυτά όχι μονο του έχουν αγοράσει τα απαραίτηταεργαλεία για να κάνει τον τεχνίτη, αλλά έχουν καταφέρει να βρούνε και συσκευή με λυχνίες για να πειραματιστεί τ αγόρι μας. Μα με λυχνίες ρε φίλε το 2014; Ξέρουν πολλές συσκευές με λυχνίες σήμερα; Και όσες ξέρουν, είναι προσιτές, οικονομικά, στο παιδάκι; Το έχετε χάσει λιγάκι εκεί πέρα;

Αντιγράφω από Wikipedia

Although vacuum tubes have been largely replaced by solid-state devices in most amplifying, switching, and rectifying applications, there are certain exceptions. In addition to the special functions noted above, tubes still have some niche applications.

Vacuum tubes are much less susceptible than corresponding solid-state components to transient overvoltages, such as mains voltage surges or lightning, or the electromagnetic pulse effect of nuclear explosions. This property kept them in use for certain military applications long after more practical and less expensive solid-state technology was available for the same applications.^[23]

Vacuum tubes are still practical alternatives to solid state in generating high power at radio frequencies in applications such as industrial radio frequency heating, particle accelerators, and broadcast transmitters. This is particularly true at microwave frequencies where such devices as the klystron and traveling-wave tube provide amplification at power levels unattainable using current semiconductor devices. The household microwave oven uses a magnetron tube to efficiently generate hundreds of watts of microwave power.

Tubes are less likely than semiconductor devices to be destroyed by the electromagnetic pulse produced by nuclear explosions^[23] and geomagnetic storms produced by giant solar flares.^[24]

Το κοριτσάκι βέβαια έχει βρει την κλίση της,

Από μικρή στενέυει ρούχα, ράβει, σχεδιάζει. Μόνη της τα έμαθε προφανώς. βρήκε δε και μια παλιά ραπτομηχανή, υποθέτω ότι θα την επιδιόρθωσε ο πιτσιρικάς με τις λυχνίες, και βέβαια αναρωτιέται γιατί όλοι της λένε να γίνει γιατρός. Μα πόσο χαζό είναι; Προφανώς της το λένε γιατί ράβει τόσο καλά.

Αλλά ας πάμε λιγάκι στην ουσία του post μου. Δεν ξέρω για ποιο λόγο πραγματικά το Υπουργείο μπήκε στην διαδικασία αυτή. Θα μπορούσε να είναι γιατί ήθελε να δώσει λεφτά σε φίλο διαφημιστή, θα μπορούσε να είναι γιατί τα πανεπιστήμια στοιχίζουν και θέλει να στείλει τα παιδιά εκτός πανεπιστημίου, όπου εκεί θα είναι τα δικά τους παιδιά. Θα μπορούσε όμως να είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο λέει ότι τα έκανε

… μια προσπάθεια να αντιστραφεί το κοινωνικό στερεότυπο, που επικρατεί στις περισσότερες οικογένειες, οι οποίες επιθυμούν να δουν τα παιδιά τους γιατρούς και δικηγόρους…

και προσπαθώντας λοιπόν να αντιστρέψει αυτό το κοινωνικό στερεότυπο, αναπαράγει, εν έτη 2014 το κλασικό στερεότυπο αγοριού και κοριτσιού;

Το αγόρι γίνεται τεχνίτης, αντρική δουλειά και το κορίτσι μοδίστρα με τα υφασματάκια της και τα ροζ και κόκκινα κουτιά πάνω από το κρεβάτι της

Μα καλά αυτή η γραμματεία ισότητα υφίσταται; Υπάρχουν άνθρωποι εκεί που δουλεύουν και δεν μήνυσαν το Υπουργείο; Αυτή είναι η Ευρώπη την οποία οραματίζονται και θέλουν να έχουν;

Αν έχουν ξεμείνει από ιδέες μπορούν να χρησιμοποιήσουν την παρακάτω

if you work like a horse, you have to eat like a horse

Στις 25 του Απρίλη έφτασα, ημέρα Πέμπτη. Την Παρασκευή26, έπιασα δουλειά από τις 06. Υπόσχεση που τηρήθηκε. “Αν έρθεις στο τέλος Απρίλη, ανοίγει η δουλειά και θα σε βολέψω απ’ την επόμενη μέρα”

Δέκατη έβδομη μέρα. Συγκάτοικος σε σπίτι Ελλήνων μεταναστών στην Tumba, 35 χλμ περίπου στα νότια της Στοκχόλμης. Είχαμε πει για ενοίκιο 2.500:-, αλλά δεν είχαμε μιλήσει για διθέσιο δερμάτινο καναπέ στο σαλόνι του σπιτιού, χωρίς συρτάρι ή ντουλάπι.     Την πρώτη φορά που βγήκα απ’ την τουαλέτα, η μάνα του μ’ άρπαξε απ’ τα μούτρα: «Εγώ δεν είμαι δούλα εδώ μέσα κανενός, είπε, να καθαρίζω μόνη μου τα πάντα. Κάθε βδομάδα έχουμε γενική καθαριότητα. Τη μια βδομάδα εγώ, την επόμενη εσύ. Και τουαλέτα, και μπάνιο, και μπαλκόνι, και κουζίνα. Αυτό το Σαββατοκύριακο είναι η σειρά σου», μου είπε σε προστακτικό τόνο. Αυτό ήταν. Την Κυριακή απόγευμα έκανα γενική καθαριότητα, αλλά στην τουαλέτα δεν ξαναμπήκα. Χρησιμοποίησα τις λιγοστές φορές που είχα την ανάγκη της, μια κάτω στο υπόγειο της οικοδομής  κοινόχρηστη, δίπλα στα πλυντήρια. Μπάνιο δυο φορές τις πρώτες 17 ημέρες, κι αυτές στο γραφείο της εταιρείας που εργάζομαι, τοπικό πλύσιμο σε όρθια ντουζιέρα.

Με τον Νίκο γνωριστήκαμε σε μια εκδήλωση κοινού φίλου μας στην Θεσσαλονίκη. Σχετικά πρόσφατα. Λεπτός νευρώδης μου έκανε από την πρώτη στιγμή εντύπωση κυρίως γι αυτά που έλεγε. Η εκδήλωση αυτή δεν επαναλήφθηκε αλλά γίναμε διαδικτυακοί φίλοι και ώσπου να φύγω από την Ελλάδα τον πέτυχα 2-3 φορές ακόμη. Δεν είχα ιδέα, εκτός από το ονοματεπώνυμό του. Τα περισσότερα γι αυτόν τα έμαθα διαβάζοντας το Blog του και κυρίως τα τελευταία του Post κάτω από την κατηγορία «φάκιν’ κάντρυ», Κάποια μου τα είπε ο ίδιος σε δικτυακή συνομιλία που είχαμε.

Χάστε την ιστολογική σας αξιοπιστία σε πέντε λεπτά

Αναδημοσίευση από το  Everything you know is wrong

το υπέρτατο ον

γιομάτο κραγιόν

νεαρών θαυμαστριών

στο σπίτι γυρνά

με ύφος γαμιά

κλειδώνει την πόρτα

σβήνει τα φώτα

μετράει αρνιά

να τον πάρει ο ύπνος

βυθισμένο στο λίπος

αναρωτιέται μήπως

αισθάνεται τρύπιος

κουμπαράς

κιλαράς

Τόμας Τζίρεν – Πέτερ Κάπεν, «the space bar between us»,  εκδόσεις Αους Λάντερ, μετάφραση Πότης Τσιπούρου

Πες έτσι ντε, ότι οι ΕΛ θα μας σώσουν

Που τα βρήκε τα λεφτά, μα απλά πούλησε πνευματικά δικαιώματα για εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων. Άσε που στις 16 Ιουνίου προσγειώθηκε και το τελευταίο διαστημόπλοιο, προφανώς από τον Σείριο. Ε, ρε Κεραμυδά τι χάνεις

Ο Πρόεδρος

Από αριστερά προς τα δεξιά : Γουσίδης, Χατζηδημητρίου, Κυριακίδης, Νεστορίδης και Μπαρμπουνάκης

Δεν θα έγραφα τίποτα γιατί όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος στέκεσαι απλά στο γεγονός του θανάτου του, που από μόνο του είναι λυπηρό. Δυστυχώς έχουμε την τάση με το που πεθαίνει κάποιος να του συγχωρούμε τα πάντα. Από αυτό το σημείο μέχρι να γράφουμε ότι μας κατέβει υπάρχει μεγάλη απόσταση, απόσταση που βλέπω πολλούς να την έχουν γεφυρώσει, χωρίς λόγο.

Το πιο σοβαρό και ισορροπημένο σχόλιο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα είναι αυτό του Danton στο site του Ασύνταχτου Τύπου, μιας παράταξης η οποία όχι μόνο κοντραρίστηκε με τον Γουσίδη και αυτό που συνδικαλιστικά εκπροσωπούσε, αλλά και μέλη της λοιδωρήθηκαν, με πολύ άσχημο τρόπο, από τον Γουσίδη, όσο κανένας άλλος κατά την διάρκεια της συνύπαρξής τους στην «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» από τον Ιούλιο του 2008.

one small step for man, one giant leap for mankind

Πέθανε σήμερα, Σάββατο. Ένας από τους λίγους παιδικούς ήρωες που είχα.

Fuck me Ray Bradbury

Στις 5/6 πέθανε ο Ray Bradbury. Το έμαθα αργότερα από την φίλη μου messed up η οποία έγραψε ένα πραγματικό όμορφο post. Δεν είχα λόγο να γράψω τίποτα παραπάνω, ως την στιγμή που σήμερα κάποιος άλλος φίλος στο Facebook μοίρασε το παρακάτω τραγούδι:

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη της αξίας του Bradbury όταν υπάρχει pop τραγούδι γι αυτόν, με αυτούς τους στίχους.

Η προηγούμενη πρόταση δεν είναι ειρωνική, πραγματικά το πιστεύω και ισχύει για όσους δεν τον διαβάσανε ποτέ. Αυτοί που τον διαβάσανε γνωρίζουνε την αξία του.

Πάσχα χωρίς κεμπάπ

Έχω πάψει να αχολούμαι με θέματα θρησκευτικά εδώ και χρόνια. Θα έλεγα μάλλον ότι δεν ασχολήθηκα ποτέ από τότε που μπόρεσα να αποφύγω τον καταναγκασμό του σχολείου και της μάνας μου. Δηλαδή περίπου από τα 13-14 μου. Ποτέ δεν με ενδιέφερε καμία γιορτή ούτε ακόμα η δικιά μου, με εξαίρεση τα δώρα που λάμβανα. Παρ’ όλα αυτά το Πάσχα πάντα το αγαπούσα, νομίζω ίσως επειδή, αν και δεν έζησα στο χωριό, αυτή η γιορτή ήταν πάντα συνδεδεμένη με την ζωή του χωριού.

Η αναγέννηση της φύσης, η αρχή της περιόδου της μετακίνησης των προβάτων, αυτά ήταν κομμάτια που δέσανε την καινούργια χριστιανική γιορτή μ ετην παράδοση των κατοίκων αυτού του τόπου. Έτσι για μένα το Πάσχα ήταν πάντα η αναμονή της μαγειρίτσας της μάνας μου και του κατσικιού τα πρώτα χρόνια, του κεμπάμ των τελευταίων  20 χρόνων, του πατέρα μου. Ήταν η μόνη γιορτή που δεν με πείραζε να την περνάω με τους δικούς μου. Ήταν η μόνη γιορτή που μπορούσα άνετα να ακούσω τα γρεβενιώτικα και ηπειρώτικα τραγούδια με ευχαρίστηση, ακόμα και αν δεν ήξερα πως να τα χορέψω.