Η ΕΤ3 δεν είναι και BBC, αυτό το ξέραμε πάντα. Επίσης ξέραμε ότι δεν είναι ούτε καν ΕΤ1 ή ΝΕΤ, βρε αδελφέ μου. Είναι ένας φτωχός συγγενής που δόθηκε στην Θεσσαλονίκη για να μη διαμαρτυρόμαστε, ως συνήθως. Η ποιότητα των εκπομπών δεν είναι και η καλύτερη. Η δε θεματολογία είναι το κάτι άλλο. Εκπομπές όπως «Κυριακή στο χωριό» όπου η παρουσιάστρια γυρνώντας την Ελλάδα τους βρίσκει όλους στα χωριά τους με παραδοσιακές ενδυμασίες να χορεύουν δίνουν την εντύπωση ότι ζούμε στη δεκαετία του 60 και όχι στο 2008.
Μέσα από αυτό το χάλι υπήρξαν και υπάρχουν και εκπομπές που ξεχωρίζουν, όπως το Ο2 με τον Κωστή Ζαφειράκη ή παλιότερα το Κομφούζιο ή μέχρι πριν λίγο καιρό το Μιξερ του Παύλου Νεράντζη.
Για τον Παύλο Νεράντζη και τον σκηνοθέτη του τον Νίκο Βεζυργιάννη, υπάρχει ένα άρθρο στην «Καθημερινή της Κυριακής» με θέμα ένα ντοκυμαντέρ που γυρίσαν για τους «Ελληνες desaparecidos της Αργεντινής«.
Η ιστορία είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Διαβάστε την στα παραπάνω link. Αυτό που μου έκανε όμως ιδιαίτερη εντύπωση είναι η ιστορία πίσω από το γύρισμα. Αντιγράφω από την Καθημερινή
«Οπως λέει ο Π. Νεράντζης στην «Κ»: «Το έργο είναι αυτοχρηματοδοτούμενο. Ξεκίνησε στο πλαίσιο της εκπομπής “Mixer”, που είχα στην ΕΤ3. Εκπομπή ντοκιμαντέρ έρευνας με τελευταίο αυτό που κάναμε με τον Ν. Βεζυργιάννη για τις μυστικές πτήσεις της CIA σε ευρωπαϊκό έδαφος και τις παράνομες απαγωγές και τίτλο “Στον Ιστό της Αράχνης” (τέταρτο στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Μάρτιο, προβλήθηκε σε Ιταλία, Βέλγιο και Αμερική). Η Γ.Δ. της ΕΡΤ3, όμως, παρότι το “Mixer” έχει διακριθεί σε Ελλάδα και εξωτερικό, και ενώ η έρευνα για τους desaparecidos έτρεχε, αποφάσισε να κόψει την εκπομπή. Πήγαμε στην Αργεντινή με δικές μας δαπάνες, στην καλοκαιρινή μας άδεια, για να ολοκληρώσουμε την έρευνα και τα γυρίσματα. Η οικονομική δυσπραγία στην κάλυψη των δαπανών μιας τέτοιας παραγωγής είναι και ο λόγος που δεν προλάβαμε τις προθεσμίες για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, δεν ενισχύονται ούτε η ερευνητική δημοσιογραφία ούτε οι ντοκιμαντερίστες στην Ελλάδα».
Οι επιλογές λοιπόν της κρατικής ΕΤ3 είναι προς τα εκεί που θέλουν οι κρατούντες και όχι το κοινό. Αφού λοιπόν περάσουν αυτή την λογική, θα μας πούνε μετά ότι αυτό θέλει το κοινό και εμείς θα συνεχίσουμε να μασάμε κουτόχορτο και να βλέπουμε τις φιέστες των εορτών με τους ίδιους καλεσμένους και παρουσιαστές ή τις φιέστες της Κυριακής στο χωριό.
We are not alone 
Συμφωνώ απολύτως με όσα γράφετε για την κατάντια τής ΕΤ3.
Μεθοδικά και σταδιακά, οι ιθύνοντες κατάφεραν να μετατρέψουν ένα πραγματικά εναλλακτικό κανάλι σε φτωχό συγγενή των επαρχιακών τηλεοράσεων.
Καλές εκπομπές (Μπλιάτκας, Νεράντζης) κόβονται, ικανοί δημοσιογράφοι χαλιναγωγούνται (πώς εξηγείται ότι η σίδερα-μασάει Καραπαναγιωτίδου, με έντονο πολιτικό ύφος και λόγο, αυτοπεριορίζεται σε εκπομπές τύπου «ιχθυοτροφείο ίδρυσε ο δήμος τάδε, πάμε να δούμε το ενδιαφέρον ρεπορτάζ»), ρηξικέλευθες παραγωγές απαγορεύονται (θυμίζω σε όλους την υπέροχη «Καθαρή Οθόνη» που είχε, βέβαια, κοπεί παλιότερα).
Όσο για την αφόρητη «Κυριακή στο Χωριό», μακάρι να έδειχνε την Ελλάδα τού 1968… Γιατί τότε υπήρχαν ακόμη ζωντανά χωριά που παρήγαγαν ακόμη πολιτισμό. Τα σημερινά χωριά είναι κακέκτυπα αστικών συνοικιών όπου οι κάτοικοι είναι καρφωμένοι μπορστά στην τηλεόραση και δεν κάνουν τίποτε άλλο με τις ζωές τους. Η έννοια τού χωριού και του δημοτικού πολιτισμού δεν είναι πια βιωματική, αλλά αντανακλά τη φαντασίωση τού σύγχρονου Έλληνα για το πώς είναι η ζωή στο χωριό. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς γίνεται σε ΟΛΑ τα χωριά να φτιάχνουν τα ίδια φαγητά (που τα ονομάζουν και «παραδοσιακά»), και να χορεύουν τους ίδιους σκοπούς.
Για να μην καταχραστώ κι άλλο τον χώρο σας, η ΕΤ3 έχει καταντήσει η ντροπή της Θεσσαλονίκης. Η δεύτερη ντροπή τής Θεσσαλονίκης, δηλαδή, μετά το λιβανιστήρι τού Βασιλείου Καίσαρα, την TV100.
Η κατάσταση είναι τραγική γιατί ζούμε στην εποχή της εικόνας. Η Θεσσαλονίκη ΕΙΝΑΙ ΟΡΦΑΝΗ από ΜΜΕ-φορείς τής εικόνας που θα διαμορφώσει το προφίλ της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πόσο ακόμη κινέζικο τσίρκο θα πρέπει να δούμε για να αντιδράσουμε;