Γαβαλάς, όχι ο Πάνος.

Για την υπόθεση Πλεύρη vs Σωτηροπούλου δεν είχα ιδέα. Σήμερα έμαθα από συνδυασμό του post του Πετεφρή και από έναν συνάδελφο που με ενημέρωσε. Επίσης δεν έχω διαβάσει το βιβλίο της κας Σωτηροπούλου και πιθανόν να μην το διαβάσω και ποτέ.

Τότε τι κάθομαι και γράφω; Ψάχνοντας για την υπόθεση έπεσα πάνω στο κομμάτι της κας Γεωργακοπούλου στην «Ελευθεροτυπία», το οποίο έχει αποσπάσματα από την καθαρογραμμένη απόφαση του δικαστή κ. Δημήτρη Γαβαλά. Δεν πρόκειται να κρίνω την απόφαση του Δικαστηρίου, όχι γιατί φοβάμαι αλλά γιατί δεν έχω νομική άποψη. Αυτό όμως που δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο είναι ο τρόπος σκέψης του συγκεκριμένου δικαστή.

«Η παιδική λογοτεχνία αναφέρεται στις αγνές παιδικές ψυχές, που ο θεάνθρωπος Χριστός τις ανέδειξε σε πρότυπο για τους ενήλικες με τη θεϊκή ρήση του «εάν δεν γίνετε σαν τα παιδιά βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσετε». Στις σχολικές βιβλιοθήκες δεν πρέπει να υπάρχουν απλώς λογοτεχνικά βιβλία, αλλά παιδαγωγικά βιβλία, που να συντελούν στην ηθική και πνευματική αγωγή των παιδιών».

Ο Χριστός; Αγνοεί ο κ. Γαβαλάς ότι δεν είμαστε το ίδιο κράτος που είμασταν στα τέλη της δεκαετίας του ’60; ή το ’70; Το ότι το ίδιο το Σύνταγμα διασφαλίζει την ανεξιθρησκεία μας; Δηλαδή τι ακριβώς βιβλία θέλει να υπάρχουν; Της Ζωής και του Σωτήρα;

«Η απαγόρευση ενός ασέμνου βιβλίου δεν αποτελεί πράξη λογοκρισίας, όπως δεν είναι λογοκρισία η οποιαδήποτε απαγόρευση στα παιδιά να διαβάζουν βιβλία που τα ωθούν σε άσχημες συνήθειες και κακές πράξεις, όπως ναρκωτικά, κλοπές, πορνεία κ.λπ.»

Δεν έχει τύχει να διαβάσω ποτέ βιβλίο που να με έχει εξωθήσει σε άσχημες συνήθειες, από την άλλη έχω δει πρακτικές που ίσως να μπορούσαν να με «ρίξουν» στα ναρκωτικά. Όπως λέει και ο Πετεφρής

«διότι κανένα εφηβάκι δεν έμαθε βρισιές από το βιβλίο της κυρίας Σωτηροπούλου, μήτε άρχισε να γλυκοκοιτάζει το οικογενειακό ψυγείο μήπως και του προκύψει κανένα όργιο.»

Παρ’ ότι παρακάτω ανασκευάζει ο κ. Γαβαλάς, για την αξία της συγγραφέως, σε σημείο της απόφασής του κρίνει και θέματα τα οποία δεν άπτονται της δίκης, όπως το κατά πόσο θα έπρεπε να πάρει βραβείο η λογοτέχνις :

«Το ότι το βιβλίο αυτό έλαβε κάποιο κρατικό βραβείο, αυτό δεν σημαίνει τίποτε, άλλωστε δεν έλαβε βραβείο παιδαγωγικής, αλλά κάποιο βραβείο που μάλλον δεν τιμά τα μέλη της επιτροπής αυτής. Η χυδαιότητα, η βωμολοχία και η πορνογραφία δεν πρέπει ποτέ να βραβεύεται και κυρίως να κοσμεί τις σχολικές βιβλιοθήκες»

Ναι, θα έπρεπε οι βιβλιοθήκες να έχουν βιβλία που η ΔΙΣ θα ενέκρινε προηγουμένως. Ίσως αυτό θέλει να τονίσει παρακάτω όταν λέει :

«Τα σχολικά βιβλία πρέπει να εμπνέουν στα παιδιά την ηθική αγνότητα, την αγάπη για τη θρησκεία και την πατρίδα, απαλλαγμένα όμως από πολιτικές και κομματικές ιδεολογίες και προκαταλήψεις, αφού άλλωστε η θρησκεία αφορά όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων και η αγάπη για την πατρίδα δεν κάνει πολιτικές διακρίσεις»

Εξ’ άλλου νομίζω ότι και ο κ. Πλεύρης κάτι τέτοιο ζητούσε από τον δικαστή. Όχι μια απόφαση υπερ του αλλά κάτι σαν «μανιφέστο» για ένα καινούργιο κόσμο, για παλιά μυαλά. Δεν θα σταθώ στις ποδιές ή στην θέση της γυναίκας, ούτε στα της βασιλευομένης ή στον Χίτλερ, νομίζω ότι τα προηγούμενα δίνουν το στίγμα του κ. Γαβαλά.

Η δικιά μου ερώτηση είναι πολύ απλή και άσχετη από το βιβλίο της κας Σωτηροπούλου. Δικαστές που εκφράζουν τέτοιες απόψεις, όχι σε ιδιωτικές συζητήσεις αλλά σε δημόσια έγγραφα, θα πρέπει να παραμένουν στην θέση του δικαστή ή θα έπρεπε να έχουν συνταξιοδοτηθεί;