Έπεσε στα χέρια μου η παραπάνω φωτογραφία, που δείχνει δυο κοριτσάκια να γράφουν μηνύματα, γράμματα, προς την Χεσμπολάχ. Η φρίκη κάθε πολέμου δεν είναι μόνο στην δολοφονία αμάχων, ούτε στην άσκοπη αιματοχυσία των αντίπαλων στρατών, αλλά, ίσως περισσότερο, στα τραύματα που δημιουργεί στους ζωντανούς. Κυρίως στα παιδιά.
Δεν ξέρω και δεν αμφιβάλλω ότι ίσως στα στρατόπεδα της Χεσμπολάχ, μικρά παιδιά να κάνουν τα ίδια στα βλήματα των δικών τους. Παιδιά που μαθαίνουν να επικοινωνούν με βόμβες. Όταν μεγαλώσουν πως πιστεύεται ότι θα προσπαθήσουν να συνενοηθούν;
Πιστεύετε ότι έχει τελειωμό αυτό; Εδώ κοντεύουμε να ξεχάσουμε την αρχή.
Γιατ την υπόθεση έχουν γράψει, πια, πάρα πολλοί. Ξεχωρίζω τα κείμενα του Αστέρη, του Μιχάλη, του Μάρκου, του Θοδωρή.
We are not alone 