Προσπαθούσα να σκεφτώ και να γράψω κάτι για την κρίση, αλλά δεν μου βγαινε. Ίσως λόγω της πρόσφατης αλλαγής στο FB status μου 🙂 , αλλά κυρίως γιατί θεωρώ κοινότυπο ότι και να πω. Κάθε μέρα κατακλύζομαι από ένα σκασμό πληροφορίας πόσο χάλια είμαστε και πόσο σκατά τα έκανε η ΝΔ και πόσο θα μας γαμήσουν οι κακοί ξένοι και πόσο πρέπει να κάνουμε εμείς θυσίες.
Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να βγω και να κατηγορώ κάθε μαλάκα πολιτικό για την κακοδιαχείριση. Κάθε μαλάκα πολίτη που για να διοριστεί ψήφιζε τον μαλάκα πολιτικό. Δεν μπαίνω στην διαδικασία να συγκρίνω τα ασύγκριτα. Τον περήφανο αλλά μονίμως απόντα ΚΚ και τον «καϋμένο» αλλά παρόντα ΓΑΠ.
Δεν θα διαφωνήσω στο ότι αυτή η κυβέρνηση φαίνεται να προσπαθεί. Θεωρώ όμως ότι κάνει βασικά λάθη, ηθελημένα ή άθελα της.
1) Βάζει την μια κοινωνική τάξη απέναντι στην άλλη (και όλοι οι ηλίθιοι παρατάσσονται)
2) Δεν μπορεί να δώσει ελπίδα στον κόσμο
Το πρώτο δεν θα το συζητήσω τώρα. Το δεύτερο όμως θα πρέπει και μπορεί να το αλλάξει. «Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους», ήταν το σύνθημα του ΓΑΠ σε παλιότερες εκλογές. Σήμερα αν κοιτάξει γύρω του βλέπει ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει αύριο. Μας έχει τσακίσει η απανωτή εσχατολογία. Δεν βοηθάει αν δεν υπάρχει μια, έστω και ακαθόριστη ελπίδα. Η ελπίδα δεν είναι στο να μας πηδήξει στη φορολογία και στην περικοπή των εισοδημάτων μας. Η ελπίδα δίνεται στην αίσθηση του ότι αυτό έχει συγκεκριμένο ορίζοντα και συγκεκριμένα μέτρα, όχι πάμε και βλέπουμε.
Σήμερα ήταν μια από τις λίγες μέρες που πήγα στην δουλειά με αμάξι. Στην γωνία Παπάφη και Μπότσαρη, στην γειτονιά της Τούμπας, μ’ έπιασε το φανάρι. Περιμένοντας να ανάψει πράσινο παρατήρησα έναν συνταξιούχο που έστριβε από την Μπότσαρη στην Παπάφη τραγουδώντας φωναχτά το παρακάτω τραγούδι:
Δεν ξέρω γιατί αλλά όλη την μέρα έβλεπα τα πάντα με αισιοδοξία. Αυτό χρειάζομαι. Μια μικρή ελπίδα. Όχι να μου κρύβουν την αλήθεια, αλλά να έχω κάτι να ελπίζω. Ώσπου να καταφέρουν να με κάνουν να αισθανθώ, έστω και προσωρινά, όπως το τραγούδι του Θεοδωράκη που τραγουδούσε ο συνταξιούχος, θα τους έχω γραμμένους.
We are not alone 
Πολύ πηδημα βλεπω… 😉
μα… πού εχω κρυψει το τσιγκινο.. πού? (απογνωση)
Τι να κάνω, ο νους μου εκεί 🙂
ελπιζω οχι μοναχα ο νους, ε 😀
Οσο για το ασμα του συντ/χου, με ταξιδεψε στην εποχη που ολα φαινοντουσαν ελπιδοφορα…
Ηταν το τραγουδι που τραγουδουσαμε ξελαρυγγιαζομενοι στις εκδρομες -Χορτιατη, Αγ. Τριαδα, Μηχανιωνα, κλπ -τοτε.
Μεγαλη πληγη η δικτατορια: διεγραψε το αισθητικο μας κριτηριο, μας εκλεψε, μας ευνουχισε, μας διεστρεψε… λυγκ κλαψ.. μπουνιά!
είδες τι κάνει ένας γάμος; σου δίνει ελπίδα! Κ έχεις πολύ δίκιο για την ελπίδα…
Δεν ξέρω αν μου δίνει ελπίδα ο γάμος, αλλά σίγουρα μου δίνουν οι άνθρωποι
Να μη βαζω φιτιλια, αλλα εμενα πιο πολλή ελπιδα μου εδωσαν τα διαζυγια! Και πολιτκα να το παρεις, εχουν τη χαρη τους, να γλιτωνουμε καμμια φορα, ε 🙂
Και αυτό σωστό. Δεν το λέω στην καλή μου 🙂
Με τόσο πήδημα πάντως είμαι βέβαιος ότι το δεύτερο παιδί, δε θα είναι δικό μου.
Aντε μιληστε για ελπιδα στους χιλιαδες νεους που θεωρουνται » προνομιουχοι «επειδη βρηκαν μια προσωρινη δουλεια για 700 ευρω το μηνα.Μπορουν να ελπιζουν οτι θα ανοιξουν σπιτικο και θα ζησουν μια αξιοπρεπη ζωη?Εγω δε βρισκω λογια να τους δωσουν ελπιδα.,ποσο μαλλον να αρχισουν τα τραγουδια.
Αυτό που λέω και το προσπερνάς είναι : «…Δεν βοηθάει αν δεν υπάρχει μια, έστω και ακαθόριστη ελπίδα.[…] Η ελπίδα δίνεται στην αίσθηση του ότι αυτό έχει συγκεκριμένο ορίζοντα και συγκεκριμένα μέτρα, όχι πάμε και βλέπουμε….»
Όσο για τους νέους των 700, υπήρχαν και πριν την επιδείνωση της «κρίσης». Σε τελική ίσως φτάσουμε στο να είναι πράγματι προνομιούχοι οι νέοι των 700 όταν θα αρχίσουμε να βλέπουμε νέους των 400 ή των 0 €
Διαβασα καπου (μαζευω μαργαριταρια αυτες τις μερες) αυτο:
Η “κρίση” θα ρίξει και την τιμή του Ευρώ, που βρίσκεται γιά χρόνια σε ύψη προβληματικά γιά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες της ΕΕ.
Τώρα πως αυτό θα επιτευχθεί, αφού δημιουργεί πρόβλημα στις ΗΠΑ που επίσης επιθυμούν πτώση του δολλαρίου, είναι το πρόβλημα που καλούνται να διαχειριστούν ο Ομπάμα, η Μέρκελ και λοιποί.
Η Ελλάδα και τα προβλήματά της είναι μόνο ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί η ΕΕ γιά την πτώση του Ευρώ. Αυτό όμως προκάλεσε το “ενδιαφέρον” του Ομπάμα.