Το τέλος μιας εποχής

Το blog aυτό όταν το έφτιαξα, σε μια άλλη χώρα μια άλλη εποχή, το έφτιαξα για να διαχωρίσω τα κείμενα που είχαν να κάνουν με το πως αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, την πολιτική με όλα όσο ήθελα να πω για την Θεσσαλονίκη. Τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε σήμερα μπορώ να λέω το μακρύ και το κοντό μου μέσα από το trollingstone.gr, την προσπάθεια τεσσάρων αξιόλογων φίλων μου. Τα της Θεσσαλονίκςη εξακολουθώ και τα λέω αραιά και που  στο thess και πάντα ελπίζω πως κάποιος, κάποτε, από όλους όσους περάσανε, θα δεηθεί να γράψει ένα κομμάτι.

Αυτό το blog θα παραμείνει και θα προσπαθήσω, μέσα από εδώ να παρακολουθήσω φίλους μου που μεταναστεύσανε με το νέο κύμα μετανάστευσης. Θα προσπαθήσω να διηγηθώ τις δημόσιες ιστορίες τους. Ενίοτε, όταν μου συμβαίνει κάτι προσωπικό και σημαντικό θα το γράφω εδώ. Οπότε αγαπημένη μου αναγνώστρια, Mizz Teaque, αλλάζω θεματολογία 🙂

Ο άνθρωπος που θα γινόταν Graf

Το ότι θα άλλαζε τόσο πολύ η ζωή μου στα 47 μου χρόνια δεν το περίμενα. Η αλήθεια είναι ότι παρ’ ότι είχα ζήσει όλη την ενήλικη ζωή μου , αλλά και ένα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας, σε μια πόλη, δεν είχα κάποιο βαρίδιο που να με κρατά στην Θεσσαλονίκη. Εκτός και αν οι φίλοι θεωρούνται βαρίδια.

Για τους γνωρίζοντες, όλα ξεκίνησαν την μέρα ο Γιωργάκης παίζοντας τον πρωθυπουργό αποφάσισε να μας δώσει για υπουργό οικονομικών τον Βαγγέλη. Ήμουν ήδη 3 μήνες άνεργος και δεν έβλεπα φως πουθενά και διαπίστωνα ότι ούτε τα προσχήματα δεν κρατούσαν, προκειμένου να μείνουν λίγο ακόμη στην εξουσία. Αποφασίσαμε με την γυναίκα μου να την κάνουμε για Γερμανία όπου τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά όλα είναι πιθανά. Όσοι με ξέρουν έχουν παρακολουθήσει την πορεία μου αυτόν το χρόνο και λίγο ή πολύ ξέρουν πως τα περνάω όχι τρομερά καλά αλλά σαφώς πολύ καλύτερα από ότι αν έμενα στην Ελλάδα. Κάθε μέρα που περνάει είναι μια μέρα μακριά από το τρελοκομείο.

11 χρόνια

Τέτοια μέρα κάθε χρόνο γράφω ένα κείμενο στην μνήμη του φίλου Χρήστου Αρνομάλλη. Αυτη την χρονιά το κείμενο δεν μπορεί να είναι μεγάλο γιατί είμαι χωρίς Ιντερνετ και αναγκαστικά γράφω από το κινητό.
Μπορεί να μου λείπει ο Χρήστος σήμερα ακόμα πιο πολύ μια και δεν βρίσκομαι στην πόλη μας, αλλά πάλι δεν μπορώ να τον φανταστώ μέσα στη μιζέρια που σκεπάζει την χώρα τα τελευταία χρόνια και πολύ περισσότερο τον χώρο εργασίας του.
Προτιμώ να τον θυμάμαι να γελάει, αυτό το παιδικό γέλιο μου λείπει πιο πολύ.

Χάστε την ιστολογική σας αξιοπιστία σε πέντε λεπτά

Αναδημοσίευση από το  Everything you know is wrong

το υπέρτατο ον

γιομάτο κραγιόν

νεαρών θαυμαστριών

στο σπίτι γυρνά

με ύφος γαμιά

κλειδώνει την πόρτα

σβήνει τα φώτα

μετράει αρνιά

να τον πάρει ο ύπνος

βυθισμένο στο λίπος

αναρωτιέται μήπως

αισθάνεται τρύπιος

κουμπαράς

κιλαράς

Τόμας Τζίρεν – Πέτερ Κάπεν, «the space bar between us»,  εκδόσεις Αους Λάντερ, μετάφραση Πότης Τσιπούρου

Ο Πρόεδρος

Από αριστερά προς τα δεξιά : Γουσίδης, Χατζηδημητρίου, Κυριακίδης, Νεστορίδης και Μπαρμπουνάκης

Δεν θα έγραφα τίποτα γιατί όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος στέκεσαι απλά στο γεγονός του θανάτου του, που από μόνο του είναι λυπηρό. Δυστυχώς έχουμε την τάση με το που πεθαίνει κάποιος να του συγχωρούμε τα πάντα. Από αυτό το σημείο μέχρι να γράφουμε ότι μας κατέβει υπάρχει μεγάλη απόσταση, απόσταση που βλέπω πολλούς να την έχουν γεφυρώσει, χωρίς λόγο.

Το πιο σοβαρό και ισορροπημένο σχόλιο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα είναι αυτό του Danton στο site του Ασύνταχτου Τύπου, μιας παράταξης η οποία όχι μόνο κοντραρίστηκε με τον Γουσίδη και αυτό που συνδικαλιστικά εκπροσωπούσε, αλλά και μέλη της λοιδωρήθηκαν, με πολύ άσχημο τρόπο, από τον Γουσίδη, όσο κανένας άλλος κατά την διάρκεια της συνύπαρξής τους στην «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» από τον Ιούλιο του 2008.

one small step for man, one giant leap for mankind

Πέθανε σήμερα, Σάββατο. Ένας από τους λίγους παιδικούς ήρωες που είχα.

Ο Φορτηγατζής

Ουπς! Ευκαιρία. Γαμάτη αγγελία για δουλειά. Εμένα είχαν στον νου τους όταν την γράφανε; Καλά ,είναι ένα θέμα η γνώση των γερμανικών αλλά οι τύποι έχουν και πελάτες εξωτερικό. Δεν χάνω τίποτα.

Με αυτές τις σκέψεις την Τρίτη το βράδυ έστειλα βιογραφικό και όλα τα σχετικά σε έναν κεφαλοκυνηγό στη Βρέμη. Δώδεκα ώρες αργότερα είχα τηλέφωνο με το οποίο μου κλείνανε ραντεβού την Παρασκευή στις 11 το πρωί, για να συζητήσουμε για την δουλειά. Τετάρτη και Πέμπτη μάλωνα με την γυναίκα το τι θα φορέσω. τελικά πέρασε το δικό μου 🙂

Ανάπτυξη, εκσυγχρονισμός και άλλα 12 παραμύθια σε δερματόδετο τόμο

Από τον Μάρτιο προσπαθώ να στήσω μια εταιρία για 2 Γερμανούς επενδυτές στην Ελλάδα. Στην αρχή έπρεπε να βρω οπωσδήποτε μι αέδρα. Βλέπεις χωρίς έδρα δική σου δεν είσαι εταιρία στην Ελλάδα. Μετά έπρεπε να υποστώ το περίφηνο one stop shop ή κάπως έτσι. Ναι είχαμε ΑΦΜ σε 3 ημέρες αλλά οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν σε 3 βδομάδες, όπου έπρεπε να πάω και αυτοπροσώπως στην εφορία (σαν διαχειριστής της ΕΠΕ) για μια υπογραφή και μετά να αναλάβει η λογίστρια την θεώρηση των βιβλίων μου…

Fuck me Ray Bradbury

Στις 5/6 πέθανε ο Ray Bradbury. Το έμαθα αργότερα από την φίλη μου messed up η οποία έγραψε ένα πραγματικό όμορφο post. Δεν είχα λόγο να γράψω τίποτα παραπάνω, ως την στιγμή που σήμερα κάποιος άλλος φίλος στο Facebook μοίρασε το παρακάτω τραγούδι:

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη της αξίας του Bradbury όταν υπάρχει pop τραγούδι γι αυτόν, με αυτούς τους στίχους.

Η προηγούμενη πρόταση δεν είναι ειρωνική, πραγματικά το πιστεύω και ισχύει για όσους δεν τον διαβάσανε ποτέ. Αυτοί που τον διαβάσανε γνωρίζουνε την αξία του.

Πάσχα χωρίς κεμπάπ

Έχω πάψει να αχολούμαι με θέματα θρησκευτικά εδώ και χρόνια. Θα έλεγα μάλλον ότι δεν ασχολήθηκα ποτέ από τότε που μπόρεσα να αποφύγω τον καταναγκασμό του σχολείου και της μάνας μου. Δηλαδή περίπου από τα 13-14 μου. Ποτέ δεν με ενδιέφερε καμία γιορτή ούτε ακόμα η δικιά μου, με εξαίρεση τα δώρα που λάμβανα. Παρ’ όλα αυτά το Πάσχα πάντα το αγαπούσα, νομίζω ίσως επειδή, αν και δεν έζησα στο χωριό, αυτή η γιορτή ήταν πάντα συνδεδεμένη με την ζωή του χωριού.

Η αναγέννηση της φύσης, η αρχή της περιόδου της μετακίνησης των προβάτων, αυτά ήταν κομμάτια που δέσανε την καινούργια χριστιανική γιορτή μ ετην παράδοση των κατοίκων αυτού του τόπου. Έτσι για μένα το Πάσχα ήταν πάντα η αναμονή της μαγειρίτσας της μάνας μου και του κατσικιού τα πρώτα χρόνια, του κεμπάμ των τελευταίων  20 χρόνων, του πατέρα μου. Ήταν η μόνη γιορτή που δεν με πείραζε να την περνάω με τους δικούς μου. Ήταν η μόνη γιορτή που μπορούσα άνετα να ακούσω τα γρεβενιώτικα και ηπειρώτικα τραγούδια με ευχαρίστηση, ακόμα και αν δεν ήξερα πως να τα χορέψω.