Ειναι η μέρα του χρόνου που μαζί με τον Χρηστάκο μνημονευω τον φίλο μου τον Γρηγόρη που γιορτάζει και τον Μήτσο που έχει γενέθλια. Τους θυμάμαι γιατί τους εχω συνδέσει με το φευγιό του Χρηστάκου.
Οι μέρες περνουν, η ζωη δυσκολεύει, οι φίλοι φευγουν αλλά ο Χρήστος μένει πάντα στον νου μου, γιατί κανένας δεν πεθαίνει πραγματικά όσο υπάρχουν άνθρωποι που τους θυμούνται.
We are not alone 