Pilion wanderung

Υπάρχουν μικρές θαυματουργές κοινότητες ανθρώπων γύρων μας και δεν τις ξέρουμε. Τα τελευταία χρόνια είχα την τύχη να γνωρίσω αρκετές τέτοιες κοινότητες που προσπαθούν να ακολουθήσουν ένα άλλο μονοπάτι από το κλασικό που ξέρουμε. Αυτό το Σαββατοκύρικαο είχα την ευκαιρία, να ζήσως για λίγο, μέσα σε μια διαφορετική κοινότητα ανθρώπων, στο Μούρεσι στο Πήλιο.

Βρέθηκα μαζί με περίπου 20 Γερμανούς που ζούνε στην περιοχή, είτε μόνιμα είτε τον μισό περίπου χρόνο.

Φιλοξενήθηκα από το Uwe έναν πολύ ζωντανό άνθρωπο, παρ’ όλα τα 74 χρόνια του.

Δυο φορές το χρόνο ο Uwe μαζεύει όσους από τους γνωστούς του θέλουν και τους οδηγεί σε μια τρίωρη διαδρομή στο Πήλιο, που γνωρίζει από το 1962.

Η διαδρομή δεν είναι πάντα η ίδια. Αυτή τη φορά ξεκινήσαμε από την Νταμούχαρη και καταλήξαμε στην Φακίστρα. Καταπληκτική διαδρομή, κουραστική αλλά και τόσο αναζωογονητική.

Στην επιστροφή στη Νταμούχαρη, προχωρήσαμε στο Plan B που ζητούσα από την αρχή. Στα τσίπουρα. Όμως ακόμα και εκεί υπήρξε η γερμανική παραλλαγή.

Αφού φάγαμε, ο Κλέμενς μας διάβασε με ιδιαίτερο τρόπο αποσπάσματα βιβλίων που είχαν να κάνουν με το φαί και το ποτό.

Δεν κατάλαβα μια, αλλά τον χάρηκα τον μπαγάσα.

Η Γιουτα, αγρότισσα του Πηλίου με τον γιο της, που κάνει διακοπές από τις σπουδές του για να γίνει εκπαιδευτής καταδύσεων για 7 μήνες στην Ταϊλάνδη, ο Ντίτερ με την γυναίκα του, συνταξιούχοι αρχιτέκτονες, η Ντάγκμαρ (δόξα της ημέρας) δραστήρια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στην περιοχή, η Κάτριν από θεσσαλονίκη που ήταν άψογη οδηγός αλλά και οι υπόλοιποι μου δείξανε τι χάνω με το να έχω γίνει παιδί της πόλης, έχοντας ξεχάσει τα παιδικά μου χρόνια στα χωριά των παπούδων μου.

Αφού φάγαμε,όχι σαν Έλληνες, ανεβήκαμε στο Μούρεσι για καφέ και παιχνίδι στο σπίτι του Uwe. Το παιχνίδι ήταν και αυτό διαφορετικό.

Παρ’ ότι το σώμα μου πονάει, αδημονώ να έρθει η άνοιξη για την επόμενη πορεία.

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ. Μερικά video εδώ (1, 2, 3, 4)